君はまだ覚えてるかな 幼い頃の暑い六月

廃線になった線路を 僕等はどこまでも歩いた

乗り気で水筒なんかを ぶら下げてきた雅敏は

おじちゃんに買ってもらったマウンテンバイクを自慢した

「けどな 俺はおじちゃんが嫌いなんだ

母ちゃんをいつも泣かせてばかりいるから」

僕は何だか気まずくなって 目をそらしたんだ

雅敏の顔に大きな青痣があったから

เธอยังจำได้อยู่ไหมนะ

เดือนมิถุนายนอันร้อนระอุเมื่อครั้งเยาว์วัย

เราก้าวไปเรื่อย ๆ บนรางรถไฟสายเก่า

ที่ถูกยกเลิกการใช้งานไปแล้ว

มาซาโตชิจริงจังถึงขนาดห้อยกระติกน้ำไปด้วย

เขาอวดจักรยานเสือภูเขาที่ลุงซื้อมาให้

“แต่ว่านะ ฉันละเกลียดลุงที่สุดเลย

เพราะชอบทำให้แม่ร้องไห้อยู่เรื่อย”

ผมกระอักกระอ่วนใจขึ้นมาจึงเบนสายตาไปทางอื่น

เพราะมาซาโตชิมีรอยฟกช้ำเป็นจ้ำอยู่บนหน้า

降りだした夕立に走りだす つぶれた無人駅で雨宿り

明日は何して明後日は何して

くだらない話で笑い転げる 嵐の予感に胸が高鳴る

あの時僕ら皆は確かに

夏を待っていました 夏を待っていました

เราพากันออกวิ่งหนีฝนยามเย็นที่เริ่มเทลงมา

ไปหลบฝนกันอยู่ในสถานีร้างที่สภาพพังยับเยิน

พรุ่งนี้จะทำอะไร วันมะรืนจะทำอะไร

ต่างเฝ้าคอยฤดูร้อน เฝ้าคอยฤดูร้อนกันเรื่อยมา

ここに居たくないってのと

どこかに行きたいってのは

同じ意味なのかな

なんにしろ歩こうか

体育と部活が何より苦手な靖人は

とうとう膝を抱えてこう呟いた

「僕はいつも皆に置いてきぼりで

本当にダメなやつでごめんな」

僕らはなんだか笑ってしまった

つられて靖人も涙目で笑った

คำว่าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

กับคำว่าอยากไปที่ไหนสักแห่ง

มันความหมายเดียวกันหรือเปล่านะ

ยังไงก็เดินไปก่อนแล้วกัน

ยาสุฮิโตะที่ไม่ถนัดกีฬาหรือชมรมเอาเสียเลย

ในที่สุดก็นั่งลงกอดเข่าแล้วพึมพำว่า

“ฉันถูกทิ้งไว้ข้างหลังตลอดเลย

ขอโทษที่เป็นคนไม่ได้เรื่องนะ”

แต่พวกเราดันหลุดขำออกมา

ทำยาสุฮิโตะพลอยขำไปด้วยทั้งน้ำตา

背の高い夏草でかくれんぼ

鬼は迫り来る時間の流れ

もういいかいまだだよって叫んだよ

僕は今も見つからないままで

あの時と同じ膝をかかえて

部屋から青い空を見上げて

夏を待っていました 夏を待っていました

เราเล่นซ่อนหากันอยู่ในพงหญ้าสูง

คนเป็นยักษ์กำลังนับถอยหลังรอเวลา

ตะโกนคุยกันว่า “เอาหรือยัง” “ยังก่อน”

จนตอนนี้ผมก็ยังหาไม่เจอ

ยังนั่งกอดเข่าเหมือนอย่างตอนนั้น

พลางเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามจากในห้อง

เฝ้าคอยฤดูร้อน เฝ้าคอยฤดูร้อนเรื่อยมา

身長が高くて喧嘩が強い

太平はいつも無茶な遊びを思いつく

「この鉄橋に一番 長くぶら下がったやつの

言うことは何でも聞かなきゃダメだぜ」

僕らはびびって出来なかったけど

太平は平気な顔でぶら下がる

7年後に太平はビルから飛び降りた

そんな勇気なら無いほうが良かった

ไทเฮทั้งตัวสูง ชกต่อยก็เก่ง

ชอบคิดการละเล่นแผลง ๆ อยู่เรื่อย

“คนที่โหนสะพานตรงนี้ได้นานที่สุด

จะมีสิทธิ์สั่งให้ใครทำอะไรก็ได้”

พวกผมทำไม่ได้เพราะกลัว

แต่ไทเฮโหนสะพานได้ด้วยสีหน้าสบาย ๆ

เจ็ดปีต่อมาเขาก็กระโดดตึก

ถ้าเป็นความกล้าแบบนั้น ไม่มีจะดีกว่า

高層ビルの下でかくれんぼ

あれから何年がたっただろう

もういいかいまだだよって声もない

もしも今日があの日の続きなら

僕らの冒険を続けなくちゃ

六月の空を僕は見上げて

夏を待っていました 夏を待っていました

夏を待っていました 夏を待っていました

เราเล่นซ่อนแอบกันใต้ตึกระฟ้า

ตั้งแต่วันนั้นผ่านมากี่ปีแล้วนะ

ไม่มีเสียงโต้ตอบว่า “เอาหรือยัง” “ยังก่อน” อีกต่อไปแล้ว

หากวันนี้ดำเนินต่อจากวันนั้น

พวกเราคงต้องผจญภัยกันต่อไป

ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าเดือนมิถุนายน

เฝ้าคอยฤดูร้อน เฝ้าคอยฤดูร้อนเรื่อยมา เฝ้าคอยฤดูร้อน เฝ้าคอยฤดูร้อนเรื่อยมา